Co jakiś czas, co kilka tygodni mam tak że zaczynam eksperymentować z grzałkami w Magoo. Robię wówczas kilka grzałek, w poszukiwaniu tej swojej najlepszej wymarzonej, produkującej więcej dymu niż bym chciał. Zwykle te próby są bardziej lub mniej udane z tym że w większości przypadków efekt końcowy daleko odbiega od tego zamierzonego.
Zrobiłem ostatnio grzałkę z około 4,5 cm drutu Kanthal A1 - no chyba że na skutek pomieszania drutów w pudełku gdzie jest ich dosłownie dziesiątki był to jednak jakiś inny drut, w każdym razie był to drut gruby o średnicy 0,25 - ciężki do okręcania na sznurku, nie sprężynujący. Z takim drutem na sznurku bez igły jako stabilizatora podczas nakręcania bardzo kiepsko się pracuje ale jakoś tam poszło.
Wyszła grzałka o oporności około 1,2 om, zwoje równe, dość blisko siebie. Nawinąłem to dość luźno na 4 sznurki o średnicy 2 mm po czym dwa z tych sznurków obciąłem zaraz za grzałką. Dzięki temu pod zwojami było więcej niż zwykle sznura (co miało zapobiegać zbyt szybkiemu jego wysuszeniu podczas długiego zaciągania). Efekt był mizerny, i właściwie że tak będzie wiedziałem jeszcze przed tym zanim na grzałkę trafił liquid. Po prostu nawet na maksymalnych 11W które mogłem wycisnąć ze swojego Evica grzałka rozgrzewała się bardzo powoli, dopiero po 2-3 sekundach zaczynała być pomarańczowa. Mnie osobiście mówi to tyle, że gdy dojdzie płyn, dojdzie przeciąg (zaciąganie) to na skutek parowania grzałką będzie oddawać temperaturę czyli proces jej rozgrzewania zostanie jeszcze bardziej rozciągnięty w czasie, czyli co - grzałka zacznie pracować tak jak bym tego od niej oczekiwał gdzieś po 5-7 sek czyli wtedy kiedy mi już kończy się wdech tak? Pewnie że można rozgrzać grzałkę w ręku przez 3-4 sek i dopiero wtedy dokonać zaciągnięcia jednak takie wapowanie to już żadna przyjemność a i sam smak jest jakiś taki inny bo jednak część tego płynu na tej grzałce w tym czasie zaczyna się już smażyć (?).
Wywaliłem więc grzałkę w kosz i zabrałem się za kolejną. Po serii niezbyt udanych grzałek podwójnych i pojedynczych (gdzie kombinowałem z drutami i sznurkami) postanowiłem wrócić do podstaw czyli zrobić dobrą grzałkę pojedynczą - starałem się by była taka jak w oryginale - bo uznałem że przecież Twórcy parownika wiedzą lub przynajmniej powinni wiedzieć jaka grzałka jest najlepsza, że musi być powód dla którego ich fabryczna grzałka jest taka a nie inna, że ktoś to już mocno testował.
Użyłem więc 2 sznurków 2,5 mm (ale one 2,5 mm to są tylko z nazwy chyba hehe). Jako drut oporowy posłużył krótki bo zaledwie 3,3 cm kawałek drutu Nikrothal80 o średnicy 0,16 mm (oporność 1 cm 0,67 om - odsyłam tutaj do mojego arkusza który znajdziecie w poście o podwójnej grzałce). Sznurki skręciłem ze sobą tak by się przeplatały na krzyż w kubku a drut nawinięty na tym skrzyżowaniu został przy użyciu znacznej siły (zdecydowanie naciągnięty podczas nakręcania). Wyszło oczekiwane 2,2 om oporności. Drut mocno przylega do sznurków które są zbite i twarde. Test na sucho - grzałka nagrzewa się błyskawicznie do czerwoności. Test na mokro - dymi bardzo dobrze już od pierwszych strzałów, jest o niebo lepiej niż wszelkie moje poprzednie próby. Na tę chwilę jest to zdecydowanie najskuteczniejsza grzałka jaką udało mi się stworzyć. Gdzie więc jest tajemnica?
EDIT 10.2014.
EDIT 10.2014.
Od czasu pisania tego postu minęło wiele czasu. Obecnie nie robię już grzałek żadnych w sposób prezentowany powyżej. Robię tylko tzw. microcoils a zamiast sznurka używam tylko waty. Więcej jak robić grzałki tego typu znajdziesz tutaj.
.jpg)